Hallo lieve allemaal,
Even geen kaartje vandaag maar moet ik iets heel triests aan jullie
vertellen.
Let op dit is heel heftig om te lezen, dus kun of wil je het niet lezen,
klik dit dan weg!!!
Ik heb jullie een poosje terug eens verteld dat de dochter van mijn
zusje een 2-ling heeft gekregen. Noyanna en Isabella. Afgelopen juni zijn ze,
zoals het leek, gezond geboren. Na een paar dagen waren ze ook al thuis en de
roze wolk leek compleet daar met die 2 kleintjes.
Na 2,5 maand werden ze ziek en zijn ze opgenomen in het ziekenhuis in
Groningen. Toen volgende er een heel moeilijke periode van 3 maanden, waarin ze
een paar keer op het randje van de dood balanceerden. Maar vechtertjes waren
het! Het bleek wel dat ze een stofwisselingsziekte hadden, alleen konden de
artsen niet ontdekken welke dat precies was en dat weten ze tot op de dag van vandaag nog niet. Over de hele wereld dachten artsen
mee, echt geweldig. Uiteindelijk, toen ze toch niet konden achterhalen welke om
stofwisselingsziekte het ging, besloten de artsen om dan symptoombestrijding te
doen. Dat ging redelijk goed. En eind november was het zo ver… ze mochten naar
huis! Wat waren we allemaal blij! Eindelijk, en nu kon alles alleen nog maar
beter gaan met ze.
Helaas mocht het niet zo zijn. Na 3 weken thuis te zijn geweest, werden
ze weer ziek. Nou ja… ze kregen een verkoudheid en dat werd een beginnend
griepje. Toch werden ze weer opgenomen in het ziekenhuis. Eerst hier in
Leeuwarden maar al gauw moesten ze weer naar Groningen. Daar ging het na in een
heel diep dal te hebben gezeten, stapje voor stapje weer iets beter met ze. Wat
een kanjers toch! Maar toen… kwam er een telefoontje van het ziekenhuis. De
dochter van mijn zusje en haar vriend moesten zondag avond laat direct komen want
het ging niet goed met Noyanna. Een hartslag van boven de 240 en een koorts van
boven de 40. Veel teveel zout in haar bloed en suiker tekort… Weer was het
kritiek. De pappa en de mamma moesten in het ziekenhuis blijven en kregen een
bed op de kamer van hun dochter. De volgende dag ging het al niet beter, nee
zelfs ging ze nog verder achteruit. Maandag middag zijn ze begonnen met het toedienen van
morfine… haar lichaampje kon niet meer… ze was op…maar ze hoefde nu geen pijn meer te hebben.
…En toen dat telefoontje van mijn zwager vannacht… ze is er niet meer…het is
over…
Dat was zo vreselijk….
Toch ben ik heel blij dat ik deze lieve pop 7 maanden lang heb mogen
kennen. En stiekem ben ik ook wel blij dat haar een verdere lijdensweg bespaard
is gebleven.
Je was nog maar een vogeltje.
Zo klein en zo teer.
Je kon niets meer dan wachten...
tot je vliegen kon
de laatste keer...
Lieve Noyanna rust zacht.
Ik zal je nooit vergeten!
Je hebt een speciaal plekje in mijn hart.
Liefs en heel veel kusjes van jou tante Heleen!